อันที่จริงแล้วผมปั่นจักรยานมาตั้งแต่วัยรุ่น ปั่นเพราะสนุกล้วนๆ แต่ก็ควบคู่ไปกับอีกจิตวิญญาณที่คอยหล่อเลี้ยงชีวิตไปด้วยก็คือการกินเหล้าสูบบุหรี่ 555
ชีวิตโคตรสนุก
สมัยตอนเรียน ปวช. ผมออกปั่นตอนตีห้ากับเพื่อนสองคนแล้วก็ไปเรียนหนังสือ เย็นมาก็กินเหล้า เช้าอีกวันก็เรียนหนังสือ เย็นมาก็เตรียมตัวไปปั่นเช้าอีกวันแล้วก็ไปเรียนหนังสือ ชีวิตวนเวียนอยู่แต่แบบนั้น แต่พอเข้า ปวส. ก็เริ่มเรียนหนัก(แบกเหล็กเยอะ) ตอนนั้นก็เริ่มคิดได้ว่ากิจกรรมที่เราทำอยู่มันบั่นทอนกับการเรียนจริงๆ เดี๋ยวจะเรียนไม่จบเอา ก็เลยเลิกครับ เลิกปั่นจักรยานเด็ดขาดแล้วมาเน้นแค่กินเหล้าสูบบุหรี่พอ 555 ก็สนุกแบบนั้นมา 25 ปี แล้วก็ไม่คิดจะเลิกด้วย
ถ้าใครพอจะนึกออก ช่วง 5-6 ปีก่อน ในประเทศเรามีกิจกรรมสุดฮิตคือการปั่นจักรยานอยู่ช่วงนึงเป็นกระแสอยู่ประมาณ 2 ปีแล้วก็หายไป ผมไม่ได้เริ่มต้นมาจากกระแสนั้น แต่ผมสามารถใช้กระแสนั้นทำให้ตัวเองกลับมาปั่นถาวรยาวได้จนถึงปัจจุบัน
แต่สิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจเลิกบุหรี่คือ ผมปั่นจักรยานแพ้คนเพิ่งหัดปั่น 3 คนพร้อมกัน!!
บุคคล 3 คนนี้คือเพื่อนๆนักปั่นที่ผมเกริ่นไว้ใน EP1 ประกอบไปด้วย พี่เสือ พี่เก่ง พี่โด้ ทั้งสามคนเริ่มปั่นจักรยานได้ไม่ถึงปี แต่พวกเขาเข้ามาในจังหวะที่ปีนั้นผมดันไม่ได้ปั่นเลย ดังนั้นความที่ผมปั่นมาก่อนนานมากจึงไม่สามารถการันตีว่าผมจะแรงกว่าพวกเขาได้ ใช่ครับ ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมปั่นขึ้นเขาแพ้พี่ๆทั้งสามคน โดยพี่เสือ พี่เก่ง เป็นนักดื่มนักสูบ แต่สูบน้อยกว่าผม ส่วนพี่โด้ดื่มนิดหน่อย ไม่สูบ แต่น้ำหนัก 90kg!!!
ผมที่น้ำหนัก 72kg ปั่นขึ้นเขาแพ้คนหนัก 90kg บ้าไปแล้วววววว
วันที่ผมเจอพวกเขาทั้งสามคน พอรู้ว่าทุกคนก็ปั่นก็เริ่มถูกชะตาก็ชวนกันออกปั่น ตัวผมเองเคยผ่านมาหมดแล้วทั้งดอยอินทนนท์ หรือปั่นจักรยานรวดเดียว 300km จบภายใน 1 วันก็เคยทำมาแล้ว แต่ใครจะไปกล้าคิดว่าอยู่ดีๆวันนึง ผมจะปั่นขึ้นเขาไม่ทันคนน้ำหนัก 90kg คือพี่เขาไม่ได้เร็วหรอกครับ แต่ผมเองที่ย่ำแย่ลงขีดสุด
